Heyyy selam mavi kelebekler. Bu gece yeni şeyler keşfettim. Nedeni belli acılarımın, nedeni belli olmayan uzunluğunu keşfettim. Ne diyor bu deli diyorsunuz, tamam sakin, oturun bir hele anlatayım olan biteni.
Neden bir türlü unutamıyorum? Neden bu kadar canım yanıyor? Bu sorular epeydir hayatımı bilinmeze sokmuştu. Bu gece twitterda gezerken profilimde sabitli duran bir sözü gördüm. "İçimde affedemediğim şeyler taşıyorum" Sanırım bu ipucu yeterli.
Ben bu gece onu affettim. Onun elleri olmadan yaşayabilir miyim bilmiyorum. Varsa bir kabahatim oda umarım beni affeder. İçimde acı duruken kendimi kaybediyorum. Sanki maviliği soyup çantaya tıkıyor, kan revan içinde geziyorum. Ne gerek var böylesi bir öfkeye. Gerek yok.
Evet sevgi bambaşka şey. Sırf bu duyguya çamur bulaşmasın diye affediyorum onu. O zaten istediği insanla konuşmaya, istediği herşeyi yapmaya devam ediyor. Ben neden kahrolayım ki. Neyse neyse....
Ben belirsizlik içine hapsolmuştum. Çıkış kapısı arayıp durdum. Sanırım bu zamana kadar olmamasının nedeni çıkışı yeryüzünde arıyor oluşumdu. Biraz kafamı kaldırınca, tavanda maviye açılan bir kapı keşfettim. Ben yine maviye koşuyorum, sevgi ile.
Mucizem diyeceğim kızaran elmacık kemiklerine. Saygılar, sevgiler efendim...
Zaman, sadece birazcik zaman.
YanıtlaSilUmarım dediğin gibi olur...
SilAnladım :))) Kapıdan olmazsa bacadan :))))
YanıtlaSilAynen en olmadı bacadan:) :)
SilAffetmek,kişi özgürleştirir.Affedin gitsin her şeyi :)
YanıtlaSilAffetmek kişiyi özgürleştirir, ne güzel bir söz. Kesinlikle katılıyorum. Yorumunuz için teşekkür ederim. :) :)
Sil