Ben şimdilerde bolca şehirleşmiş bir apatman dairesinin 3. katında, köhne az ışık alan bir odanın, tavana paralel uzanmış bir camından izliyorum dünyayı. Halen uzakları yakın etmişliğim yok.
Bedenim daha önce hiç tatmadığı bir tükenmişliği tadıyor. Gözlerim en yorgun halinde. Umudum bitmiş tükenmiş...
Ben şu sıralar ölümün sıcaklığını tadıyorum. Ölüm meleğinin sol omzuma dokunuşu ile alt üst olan hayatım, annemin ağlamaklı ıslak öpücüğü ile yoluna giriyor sanki, babamın her zamankinden telaşlı haldeki sesini söylemiyorum bile.
Ben çok kişiyi üzdüm bu kez. Koridor boyunca giderken yarı cansız halimle ağlamaklı bir iki ses duydum evvelinde. Sonra buz kesmiş parmakları ile bana dokunan bir el. Halen anımsamıyorum kimdi, neydi...
Tabi sonra hızla soğuyan bedenim vardı ortada. Bu halime anlam veremeyen bir iki de insan. Sonra hızla delikler açtılar bedenime, o deliklerden sızan bir iki damla kan ve durmak bilmeyen bir acı. Bana her şeyden önce çok acı verdiler. Pes ettim ben de...
Pes ettim, ya boşver gitsin her şey. "Öleceksek ölürüz" dedim. Zaten yaşamayı ne denli becerebiliyordum ki, ölümüm tek seferde tertemiz olsun. Olmadı, ölemedim... Bir an annem geldi gözümün önüne, onun ağlayan yüzü, fındık kadar boyu geldi, babamın pos bıyıkları geldi gözümün önüne. Kaç yaşında adam, uzun da boylu, bizim oranın tabiriyle "babayiğit" bir adamı nasıl ağlatayım. Tabi küçük kardeş var bir de. O beni koyamaz mezara. Bunları düşününce ölmeden az evvelinde dedim ki "kızım Sema seni sevenler için bari yaşa, ailen için bari yaşa". Öyle de oldu...
Tutundum hayata yarım bıraktığım o sayfadan. Bir iki farkla. Paragraf başı yaptım mesela. Artık hayatıma yarım kalmış cümleler almayacağım. Bu kaçıncı şansım bilinmez ama boşa yaşamışlığım ve sürekli başa sarmışlığım olmadan kalan ömrümü daha değerli harcayacağım. Tüm yok olmuşluk içinde gözlerimi kapattığımda gördüğüm mavi gökyüzü için yaşamalıyım....
