Güzel gülen bir adama aşık olmalısın,
O gülünce sanki güneş doğdu sanmalı,
Onun gözleri gibi parlayan bir gökyüzün olmalı,
Günlerce ağlamaktan kan çanağına dönen gözlerin,
Onu görünce umut ışığı saçıyor olmalı,
Onsuz siyah bir bulut, onunla gökkuşağı olmalısın.
Adı da güzel olmalı sevdiğinin,
Şöyle hiç kuşkusuz adını koymalısın yanına,
Elleri de güzel olmalı sevdiğinin,
Sana dokunduğunda sanki tüm olmazlar olur sanmalısın,
Tüm ölenler yeniden hayat bulur diye düşünmelisin.
Öyle bir ses ile yaklaşmalı ki sana,
Annen 10 kere şefkatle sarmış gibi hissetmelisin duyunca,
Babanın eli sanki yıllarca omzunda olacak güveni vermeli sana,
Bir daha bağlanmalısın her kelimesinde ona,
Her kalkışında yüreğin ağzına gelir gibi olmalı,
Kimliksiz şarkılar söylemelisin,
Yalnızca size ait olan, adınızın geçtiği şarkılar.
Öyle derin bir adama aşık olmalısın ki,
Onu kaybetme korkusu sarmalı vücudunun her noktasını,
Onsuz bir saat geçirme ihtimali yetmeli, aklını yitirmene,
Ellerine tutunmalısın, yüreğinden tutmalısın,
Dizlerinde ölümsüzlüğün sırrı olmalı,
Boynunda devrim yapmalısın,
Çokça işgal etmelisin dokunmaya çekindiğin yüzünü,
Bir hayata tutunur gibi tutunmalısın ona,
Yaşamak arzusu ile yanıp tutuşmalısın,
Ölümü onun ellerinden istemelisin,
Birlikte yattığınız o yatağı saklamak istersin,
İstemelisin de, en çok da onu,
Soğuk kalan o yanı, yalnız onunla ısıtmalısın,
Kaybetmemelisin...
Onu bir kez kaybettiğinde, aynı şeyleri hissetmeyeceğini,
Bir başkasının teninde onu hatırlanacağını,
Başka bir yüzle gülerken, onunla ağlamalarını özlediğini,
Onsuz bir ömrün, vücudunu her dakika zehirlediğini,
Bedeninin başkasıyla yaşamak yerine,
Onunla her dakika ölmek isteyişini,
Belki de daha yüzlercesini anımsayacaksın,
Bilmelisin...
Kaybetmemelisin...
Işıklar sönse de sevmelisin...
