Selam mavi kelebekler. Bugün sıradışı bir olay yaşadım. Size anlatmak istiyorum. Aslında benim için sıradışı desek daha doğru olur.
Tam 1 yıl önce yakın bir arkadaşımın dördüncü ölüm yıl dönümünde ikinci el kitap satan bir mağazaya bir kitap bağışladım. Evet bunda bir gariplik yok aslında. Garip olan en arka sayfasına bir not yazmıştım.
"Keşke dememek için sonucu sana zarar dahi verse o anı yaşa, yaşa ki her günü ölüm olan bu hayatta, yaşama sebeplerin olsun. Dünyayı değiştiren yeni isim belkide sensin" Bu sözü arkadaşının mezarı başında ağlayan küçük bir kız çocuğu yazdı.
Ben dünyayı değiştirecek olan isim değilim ama dünyamı değiştirdiğim doğru. Her neyse bugün yakın bir arkadaşım tarafından bir hediye aldım. Bir kitap. 1 yıl önce o kitabı bıraktığım şehirde değilim şuan. Arada kilometrelerce yol var. Zaten aynı kitabıda almadım.
Aslında garip olan şey kitabın farklı olması ama en arka sayfasında bana ait olan o sözün olması. Yazan kimdir bilmiyorum ama altına paraf olarak mavi yazmışlar. Hem ağlamama, hem gülmeme sebep olan bir karmaşa içindeyim. Ama çözeceğim.
Size de oluyor mu bilmiyorum ama bazen ölümün gitmek için yeterli olmadığını düşünüyorum. Sanki daha da yaklaşıyor gidenler. Belkide ben onları uzaklaştırmıyorum.
Bir sürü kitap bağışladım bir kafeye bugün. Karalamaya kıyamadım bu yüzden not kağıdı ile not bıraktım. Umarım okuyanlar mutlu olur . Ben günümün son evresine yaklaştım. Daha bir damla uyumadım. Ama vaktimde yok uyku için.
Hayat sınırları çiziyor doğru, ama kimse sana çizgileri taşırmadan yaşa demiyorki. Biraz kuralı olmadan yaşa. Belki senin taşırdığın bu çizgiler başkası için umut olur. Masmavi bir gün sizlerin olsun...
Saygılar, sevgiler...
İlk kez kendim anlatmışım hissini yakalıyorum başka birinin anlatımında.Çok, çok, çooook yakın buldum bu üslubu... O zaman ne olur, beğenilir di mi? Çok beğendim. Okuduklarım da biraz hüzün vardı, olsun...
YanıtlaSilHüzün iyiki var dedirtiyor bazen. Beğenmenize çok sevindim. Hüzün olmasaydı yazmayacaktım belkide sizide tanıma fırsatı bulamayacaktım.
Sil