Bir kaç gündür hava çok sıcak.
Yazı pek sevmem bilenler bilir.
Sonbahar mevsimi tam bana göre.
Doğru mavilerin azaldığı siyahın arttığı bir mevsim.
Ama ya yağmur sesine ne diyeceksiniz?
Siyah bir profil çizdim kendime.
Geceyi düşünmek için kullanan bir adam profili.
Biraz bana benziyor birazda herkes gibi.
Yalnızlığa bir çözüm bulmak gerekli.
Geceler iyice arsızlaştı, geceler soğuk.
Ben yine kırgınım.
Bu aralar sırdaşım oldu ay ışığı.
Artık sessizlik ile başa çıkamıyorum.
Çığlık attım önce, sessiz bir kaç çığlık.
Gözlerimden ardı ardına akan yaşa engel olamadım.
Sormayın bir sebep inanın bende bilmiyorum.
Sanırım artık yoruldum.
Dün gece rüyalar gördüm.
Artık o kadar yorgun ki bedenim.
Uyanıkken dahi kabuslar görüyorum.
Ölmedim, ölmüyorum biliyorum.
Aslında yaşamaktı zaten tek sorunum.
Siz ,yi şiir yazıyorsunuz. Bir de hayatı sevdiğinize dair şiirler okusak... O da olur galiba. Ama şiir biraz hüzünle beslenir değil mi? Masallarda çok başka ama bakış, espri önde. O zaman insan düşünüyor, bu hüznün nedeni ne? Bu soru size değil, deşmek için değil. Aklımdan geçen. Yazmak zorunda değilsiniz.
YanıtlaSilHüzün hayatımda hep vardı, sanırım gideceği de yok. Yorumlarınızı okumak beni mutlu ediyor. Tabiki cevap vereceğim. SİZE KATILIYORUM ŞİİR HÜZÜN GEREKTİRİYOR.
Sil