Atlamış bisiklete göğü yara yara gidiyordum ki ne göreyim; Büyümüşüm...
Issız ve derin bir kuyudan çıkan su misali rahatlamış ruhum. Hatalarıma daha elverişli topraklar bulmuşum. Kargalarımı besliyorum koca toprakta. Hırslarım kadar iyi bakıyorum onlara da. Devrile devrile divane olmuş cümleler kuruyorum. Biraz da kafam da kuruyorum olanları. Öyle diyorlar. Hayat hep kurmadan sesi çıkmayan çalar saat muamelesi yapınca bana, haliyle bir şeyler kuruluveriyor kafamda. Büyüttüğüm tüm kargaların seslerini duymaya başladım. Aziz kargalar...
Bazen böyle bir insan olmasaydım keşke diyorum. Bu kadar güçsüz ve kırılgan olmasam daha güzel bir yaşam sürerdim belki. Belki daha iyi, daha güçlü bir anne olurdum...
Büyüttüğüm tüm o duygular keşke hiç olmasaydı. 30 yaşımda keşke demek zorunda kalmasaydım mesela. Öz güvensiz, duygularını ifade biçimi ağlamak olan bir insan olmasam ne kolay olurdu hayatım. "kızım tüm hayatımı sana vermeye hazırım" haykıracağım bunu sonsuza kadar...
Ağlamamalıyım... En azından her şeyden habersiz gözlerimin ta içine bakarken sen, neden gözlerim doluyor ki? Güçlü olmak istiyorum, ellerim titremesin, sesim gür çıksın istiyorum. Sana her baktığımda ne yaptığımın farkında olmak, neşeli olmak istiyorum. Senin için yaşamak ve yaşlanmak... Ölmekten çok korkuyorum...
0 yorum: