Dert Ortağım Aziz Bey 3

      Tren istasyonunda buluşacaktık, aylar öncesinden söz vermiştik birbirimize. Hiç geç kalmaz. Güneş yüzünü gösterir göstermez geldim istasyona. Ondan önce orda olurum diye. Olmadı....

      Çoktan gelmişti. Biraz karanlıktı, seçilmiyordu ama bu uzun boy ve eğik baş, yoktu kimsede böyle bir utanç, Aziz Bey...

      Bir süre takip ettim onu. Beni farketmiyordu yada söylemiyordu gördüğünü. Aksıyordu Aziz Bey. Yaşlandı artık. Çok kalın giyinmişti. Halbuki gün yeni doğmasına rağmen epey sıcaktı hava.


      Ben biraz daha takip edeyim derken, gelen inilti ile irkildim. Ağlıyordu Aziz Bey. Öyle acısını göstere göstere değil, gözyaşlarını saklamanın verdiği garip utanç ile ağlıyordu. Dokunmak istedim yüzüne, gözyaşlarının yüreğimi dağlamasından, ellerimi kan içinde bırakmasından korktum. Çok korktum...

      Her zaman oturduğumuz banka oturdu gözleri yaşlı ve yollarda, başladı beni beklemeye. Saçlarına aklar düşmüş. Nefesi yorgundu Aziz Bey'in. Oturdum yanına. Neden? Diye sordum. "Neden arama unut gitsin" dedi Aziz Bey.

      Yorulmuştu yalnızlığım,  kırılmıştı,  paramparça olmuştu ama belli etmemeye çalışmanın hüznü ile derinlere dalıp dalıp durdu sadece. O gün saatlerce konuştuk. Çay dahi istemedi Aziz Bey. Halbuki demli çayı çok sever. Durum ciddi belli. Diline Neşet Ertaş'tan bir türkü tutturmuş, nakaratında asılı kalmıştı. "Göğnüm hep seni arıyor, neredesin sen"

      Erkenden yatıp uyuyan Aziz Bey, bir saniye yummadı gözünü. Uyu diyebildi ağzının ucuyla yalnızca. Ben kırık dökük yalnızlığım ile yaşamaya çalışıyorum. Yaşıyorum dediysem nefes alıyorum. Mavilikler ve dostlarım her daim yanımda. Yazmaya duyduğum hasret, ilerdeki iyi günlere duyduğum özlem ile sarmaş dolaş oldu bile. Saçına sakalına karışmak istediğim adamda yaşıyor hali hazırda. E umutta denizler kadar olunca. Aldım maviyi koynuma, savruluyoruz ordan oraya.
          Saygılar, sevgiler efendim...

SHARE THIS