Mavi Aydınlıklarımız Olsun

      Hayat bazen ucu bucağı görünmeyen bir denize benzer. Dışarıdan hayranlıkla seyredilir belki ama daha soğuğunu hissetmeye cesareti olan görülmedi. Mavinin müthiş bir manzarı var.

      Denizi hareketlendiren hain rüzgar çarpıyor şuan yüzüme. Omzumda geziniyor. Kollarımı dolaşıp parmak uçlarımdan sıyrılıp yok oluyor. Beni en iyi bu rüzgar tanıyor. Ne elim ne ayağım, tutmuyor. Titriyorum zangır zangır.

      Ellerim tutunacak bir yer arıyor. Etrafımda ne bir insan ne de bir nesne var. O an hayalimde çizdiğim yalnızlığıma tutunuyorum. İnsanları tanımadan sevmek istiyorum. Tanıdıkça soğumak değil.  Hayatı basite almıyorum. Ama iyi insanlar biriktirmek lazım.


      Bir özlem aldı beni. Eşi benzeri olmayan bir acıyı hissediyorum. İnsanların beni kırmasından korkmadan sadece yaşıyorum. Bizzat kendim açıyorum kalbime ulaşan kapıyı. Daha yolda yürümesini bilmeyen adamı, kalbimin en dar sokaklarında yürümeye zorluyorum. E haliyle düşüyor. Bense kaldırmak için deli bir çaba içindeyim. Ama nafile. Kalkmak istemiyor ki.

      Korkak insanlar tanıdım. Çok korkak. Kendine ayrılmış ömrü bile yaşamaya aciz insanlar. Ben bu insalar ile yaşamak istedim. Onun hayatını da yaşamak. Onunla onu yaşamak istedim. Ama olmayacak bir hayal. Artık umut falan da kalmadı. Mavi tükenmeye başlıyor artık. Bu hayat sana ait. Sahip çık ve yaşa diyorum kendime.

      Mavi yalnızlıklarım var benim. Adı Aziz Bey. Onu kırmak ve yorgun yaşlı bedenini daha da acıtmak istemiyorum. Daha kaç günüm var bilemeden sürekli ağlamaktan yoruldum. Ben son anlarımda gülmek istiyorum. Ve sen değerli mavi kelebek ne halin varsa gül.
   Saygılar, sevgiler efendim....

SHARE THIS