İnadına Yaşamak Hayatı

Selam mavi kelebekler. Bu sabah umutla uyandığım güne, daha öğlen bile olmadan karamsarlık ile devam ediyorum. İnanın neden klavye başına geçtim bilmiyorum. Yazmak beni bir nebze rahatlatır diye sanırım. 

Hayat ne kadarda garip. Bir yerde birileri acı dolu hayatlar yaşarken, birileri gülmenin tadına varıyor. Kızacak bir şey yok, kıskanacak da. Adaletin bu mu dünya demeye de gerek yok. Çünkü değişeceği yok.

Ben ölümden çok korkarım. Daha dostlarım dahi bilmez bunu. Sakın yanlış anlamayın, ölmekten değil, ölümden korkarım. Ölümün sevdiklerimi almasından. Daha önce bir iki dostuma ulaştı. Onlar bir kere öldü  belki ama ben defalarca öldüm. Dostumla sevdiğimiz bir kitabı tekrar okudum geçenlerde. Artık sevemiyorum. Satırlar başımı ağrıtıyor. Yada onu hatırlatıyor. İnanın bilmiyorum. 

Burada oturup saatlerce ölümü anlatabilirdim size. Ama ben yaşamayı tercih ediyorum. Yaşamanın güzelliklerini anlatmak istiyorum. Anladığımdan değilde istediğimden. 

Sabah yatağından kalktığında güneşi görmektir yaşamak, görebilmektir. Rüzgarı omzunda her daim hissetmektir. Yürüyebilmek hatta koşmaktır yaşamak. Maviyi her sabah gökyüzünde görmek, geceleri ona ulaşmayı umut ederek uyumaktır yaşamak. Nefes alışından dahi mutlu olmaktır yaşamak. 

Bir kaçınızın "iş hayatı, çalışmak, ev geçimi bunlar varken yaşamak zor" dediğini duyar gibiyim. Hak veriyorum tabi ama çalışabilmek bunun için sağlığınızın olması da müthiş değil mi? Yaşamak evreni sevebilmektir aslında.

Yaşamı sevmek gerek. Ölümü istemek delilik. Zaten ölüm seni bir şekilde bulacak. Ona bu denli hızlı gitmendeki amaç nedir ki. Hayatta hiç birşeye geç kalmamak lazım. En büyük korkum bu. Kendim için, sevdiklerim için bir şeyler yapamadan ölmek istemiyorum. 

Ve ben hep derim ki; " Zaman bu denli koşarken, sizdeki bu emekleme neden?" Biraz daha hız lazım. Akan zamana yetişmek lazım. Hiç birşeye geç kalmamak lazım. 

Sevgiler...

SHARE THIS