Selam mavi kelebekler. Bu sabah umutla uyandığım güne, daha öğlen bile olmadan karamsarlık ile devam ediyorum. İnanın neden klavye başına geçtim bilmiyorum. Yazmak beni bir nebze rahatlatır diye sanırım.
Hayat ne kadarda garip. Bir yerde birileri acı dolu hayatlar yaşarken, birileri gülmenin tadına varıyor. Kızacak bir şey yok, kıskanacak da. Adaletin bu mu dünya demeye de gerek yok. Çünkü değişeceği yok.
