Selam mavi kelebekler. Umarım iyisinizdir. Ben bugün özlem illetinin pençesindeyim. Havasını dahi özlediğim şehrimin ve uzaklığına dayanamadığım kitaplarımın hasreti nefes almamam için beni boğuyor.
Bugün size kendimce şehrimi anlatacağım. Birgün gidip görmeniz dileğiyle...
Benim doğduğum yerde büyük binalar yoktu. Evler betona dayanmış havasız yapıtlar değil, nefesi en iyi aldığın havadar odalardı. İnsanlar sabah kalktığında kahve değil, sobanın üzerinde demini almış çayı içerlerdi.
Sokağına çıktın mı, elinde deri çanta ile işe giden beyaz yakalı adamlar görmezdin, elinde file çantası, pazara giden beyaz saçlı Fadime teyzemi görürdün.
Kadınları sıcak kanlı ve eli silahlı, erkekleri yürekli ve delikanlıydı şehrimin. Çorabı kaçan mini etekli hanım kızımız yerine, çorabının baş parmağı delik ama yüreğinin güzelliği 6 çocuk okutmaya yetmiş, Rüstem amcam çıkardı belki karşına.
Ne yüksek binalar, ne havaya yayılan kirli bir duman ne de yüksek tonda saçma müzikler vardı. Aksine gölge eder diye çekinip evine kat çıkmamış Kemal amca, kemençenin eşsizliğini, tulumun zarafetinin takip ettiği bir senfoni vardı.
Öyle antin-kuntin yemekler yemezdik. Hamsili pilavı karardık altlı üstlü, soğanı kırdık mı ikiye, ayranı bol, muhabbeti yol olmuş bir masanın başına da oturduk mu değmeyin keyfimize.
Bizim oralarda fakir, cebinde parası olmayan, sofraya koyacak yemeği olmayanlar değil, olanı paylaşacak kimsesi olmayanlardı. Bizim oralarda ramazanı aşkla karşılayıp, hüzün ile veda ederlerdi.
Bizim oralarda aşka "sevda", sevgiliye "sevdaluk" derlerdi. Gönül düştü mü birine, unutmak cehennem olurdu. Kışın sokakta abasız olanda vardı, kendi evinde babasız olanda. Ama gülüşünden vazgeçmedi yine.
Özlemimi bir nebze hafifletmiş olsada bu yazı, yakın zamanda gidip görmek şart oldu.
Sevgiler, saygılar.
