Şimdilerde var olduğuna inanmak kadar aptal bir şeydir aşk.
Sahi gerçekten mi varsın?
Ben karalığın içinde, bir tane daha ben keşfettim.
Aynı şekilde yürüyen ama farklı zamanlarda bir ben.
Güneş düştükçe en tepeye ve güzelleştikçe gölgeler,
O karanlık evrende umduğunu buluyor sanki.
Boyları kısa ama etkisi uzun olan umutlar biriktiriyor,
Hatta bazen şimdiki bana çarpıyor.
Her "nefes alıyorum" deyişinde elleri denize uzanıyor.
Umudunu kaybettiği anda etrafı karanlık bir mezar.
Dikkatini çekmeye çalışıyor bu hayatın,
Yakasına yapışıp hakkını istiyor bu evrenden,
Tanrı onunla da konuşuyor.
Ona bir şiirlik ömür hediye ediyor.
Ve bir gece yine ayağı takılıyor şimdiki bana.
"Sen nasıl dayanıyorsun" diyor.
Ben de hissediyorum onu, konuşuyoruz...
O bana bir daha uğramak istemiyor,
Ben de ona yaklaşmıyorum.
Herkes biliyor ama gerçeği...
Kalabalığın o saçma yüzünü gizliyoruz insanlardan,
Kanıyorlar...
"İnsanlar aptal" diyor bir ses oradan,
Onlarca pisliği görmezden gelip kızıyorlar,
Kızıyorlar aşkla sevişenlere,
"Tanrı yasakladı" diyorlar,
"O bizi unuttu" diyor kendi evreninde mutlu ben.
Görmezden geliyorum hepsini,
Susuyorum...
Biliyorum olup bitenleri,
Bir daha hiç aynı olmayacak mesela,
Eline aldığında bir oyuncağı, aynı hissetmeyeceksin.
Mesela izlediğinde o filmi ikinci kez, aklına onu getirmeyecek.
Veya seviştiğinde onunla yine, aynı özeni göstermeyeceksin.
Basit gelecek sana tekrarlar, değersizleşecek,
Yüzsüzleştirecek seni...
Ve yine geldiğinde karanlıktaki o ses,
"Susun" diyecek, "daha fazla konuşmayın"
Susacaksın...
Bu pisliği kapatacaksın,
Çünkü sen de biliyorsun sevdiğine dokunduğun anda atan o kalbi,
Ve tabi sende bıraktığı o iz.
Gölgeler sevişiyor sizler gündüz vakti uyurken,
Ve sen biliyorsun,
Dokunduğunuz o andan itibaren yok ediyorsunuz birbirinizi,
Dokunduğunuz o andan itibaren yok ediyorsunuz birbirinizi,
Belki de Tanrı korkmuştu gördüğünde sizleri.
