Daha küçücük bir kız çocuğu iken ellerimden tuttu babam. Ama ne tutuş, hiç sıkılmaz mı insan? Bir daha bırakmadı. Ellerim öylesine bir güvendi ki ellerine, kıyamet kopsa bu adam bırakmaz beni dedirtti.
Kıyamet kopmadı belki ama araya kilometreler girdi. Lanet olası bir hastalık gibi yayıldı vücuduma "zaman". Ve ben büyüdüm...
Önce hayatıma müdahalesini azalmak hatta kesmek istedim. Sonra, daha 16 yaşımda sıyrılıp evimden ayrıldım. Odamdan, ailemlemden, kitaplarımdan kopuverdim. En önemlisi babamın kokusunu daha az alır oldum.
Ne gerek vardı büyümeye dedigim yıllardayım şimdi. Belki hayatta baba sevgisi anlatacak kadar kelime yok. Ama bu sevgiyi anlayacak kadar özlem dolu yüreğim.
Benim babam hep çalışırdı. Elleri hep kırış kırıştı. Önceleri çekinir öpemezdim ellerinden. Fakat şimdi olurda ölürsem o ellere gömün beni. Bilirdim yorgundu benim babam ama benim hayallerimi benden çok büyüttü.
Benim babam asla gururunu hiçe saymadı. Hayatı hep bizim için yaşardı. Tek kişilik nefes bile almazdı. Bir bıyığı vardı sormayın gitsin. Boyu uzun, iricene bir adam. Elleri merhamet doluydu. Kime dokunsa iyileşirdi yaralar. Kime baksa uzar gider hatıralar.
Bizim oralarda babaya hürmet edilir. Ona hizmet edilir. Çok sevdiğin zaman "seni seviyorum" denmez, "kurban olurum sana ben" denir. Babam bizi mesafelerin ayıramayacağını sen söyledin. "Git hayalini yaşa" dedin. Yaşıyorum şimdi babam, biraz eksik sen yokken ama kurban olurum sana ben.
Öperim avuç içlerinden babam.
Tüm babaların babalar günü kutlu olsun...
