Üşütenlerden bir gece yarısı şimdilerde umut
Güneş balçıkla sıvanmış,
Gün doğmamaya yeminli,
Kimisi ağlama duvarı yapmış yastığını,
Kimisi benim gibi sığınmış.
Kimilerinin elleri kirli bu saatlerde...
Yalan çığ gibi büyüyor tüm ihtişamıyla,
Birçoğu huy edinmiş yalan söylemeyi.
Uzunca yollarda yürüyoruz,
Ellerimizde sigaranın bıraktığı hasarlar,
Yüzümüz asık, yüzümüz her zamankinden derin izler taşıyor,
Biz taşınamıyoruz bir adım ileri...
Satır başlarına denk geliyor intihar yeminlerimiz,
Satır başları devamı olan şiirler gibi,
Ve yahut sonu gelmeyen...
Perdesi kirli evrenin,
İnsanlar kirli...
Birine olanca gücünle tutunmayacaksın,
Yarı yolda kalmaya meyilli fıtratımız,
Yarım bırakılmaya da...
Tutamayacağın beylik laflar etmeyeceksin,
Tutturamadığımız iddialara girmeyeceğiz,
Ve yahut boyumuzu aşan işler...
Her insan aynı yüklerde, eşit yorulmaz,
Her yolu aynı zamanda yürüyemez her insan,
Aynı anda bitsin istiyorsan bu yol, yanından ayırmayacaksın...
Evvelinde yaşadım ben de,
"Bu yol ne ki" dedim,
"Ben yorulmam" dedim,
"Yardıma ihtiyacım yok" dedim...
Zaman geçince anladım, yolun ortasında düşüp kalmışım,
Taşıyamayacağım sınırlara ulaşmış yüküm,
İçemediğim, kendiliğinden yitip giden sigaralarım anlattı bana,
Kendiliğimden yitip gitmişim ben de...
Kalem alacak hal bırakmamışım ellerimde,
Kan içinde ellerim
Ellerim her zamankinden yabancı.
Ellerimden öptü...
0 yorum: